ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ

Της Διοικούσας επιτροπής του υπό σύσταση σωματείου με έδρα την Πάτμο,με την επωνυμία « Σύλλογος Ορθοδόξων Πατμίων»    και διακριτικό τίτλο  «ΠΑΤΜΟΣ ΙΕΡΑ»   

            Ο νεοσυσταθείς σύλλογος με την ονομασία «ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΑΤΜΙΩΝ» έχει σκοπό την διαφύλαξη, προστασία και ανάδειξη της δισχιλιετούς Ορθόδοξης παράδοσης και κληρονομιάς της Πάτμου, καθώς και της Μοναδικότητας  και των ιδιαιτέρων προνομίων αυτής.

Μεταξύ των στόχων που απορρέουν από τους παραπάνω σκοπούς του συλλόγου, προκρίνουμε αυτή τη στιγμή την ανάδειξη του πολύ σοβαρού θέματος που απασχολεί την τοπική κοινωνία  της Πάτμου, καθώς και την πληρέστερη ενημέρωση όλων πάνω σ αυτό.    

       Γιατί λέμε ΟΧΙ στην προοπτική παραχώρησης Ιερού ναού στους φίλους μας Ρωμαιοκαθολικούς. 

Η Ορθόδοξη εκκλησία παγκοσμίως εδώ και 2000 χρόνια, πιστή και αμετακίνητη στη διδασκαλία του Χριστού, των Αποστόλων, τους Πατερικούς Κανόνες και τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και την Ιερά Παράδοση, θεωρεί ότι η εκκλησία του Χριστού είναι «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική» και δεν αναγνωρίζει καμία άλλη Ετερόδοξη ομολογία (ετέρα δοξασία για το Θεό) ως εκκλησία. Εάν αναγνώριζε κι άλλες εκκλησίες, θα έπαυε να είναι Μια και Καθολική. 

Ως γνωστόν, οι Ρωμαιοκαθολικοί μετά το ΣΧΙΣΜΑ του 1054 έθεσαν εαυτούς εκτός εκκλησίας, κυρίως με το να αλλοιώσουν μέρος του «Συμβόλου της Πίστεως», να καταργήσουν την Ιερά Παράδοση και να δημιουργήσουν νέες κακοδοξίες, όπως το Filioque, το Πρωτείο, το καθαρτήριο πύρ, τήν Μαριολατρεία, την άρνηση των εικόνων, το αλάθητο, το δια ραντισμού βάπτισμα, τη στέρηση του αίματος του Χριστού στους λαϊκούς, τα αγάλματα, την Oυνία και πολλά άλλα που στην ουσία  νόθευσαν την διδασκαλία του Χριστού.  

Το αποτέλεσμα ήταν να χαρακτηριστούν από την Ορθόδοξη εκκλησία ως ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ,  μη αναγνωρίζοντας  τα μυστήριά τους και μη έχοντας καμία εκκλησιαστική κοινωνία. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις Ορθόδοξες Συνόδους 879, 1170,1341,1450,1722,1838,1895 που απεριφράστως καταδικάζουν τον Παπισμό ως αίρεση.

Εμείς οι απλοί χριστιανοί, « επόμενοι τοις αγίοις πατράσι» (δηλαδή ακολουθώντας το παράδειγμα και τις εντολές των Αγίων Πατέρων),  σταθεροί και αμετακίνητοι στις αρχές της Ορθοδοξίας και τους Ιερούς Κανόνες  «ους οι πατέρες έθεντο»,  είμαστε υποχρεωμένοι να μείνουμε πιστοί στις αρχές της Ορθοδοξίας και να τους πούμε ΟΧΙ στην προοπτική παραχώρησης Ιερού Ορθόδοξου εν λειτουργία ναού , για τους παρακάτω λόγους :

1- Εφόσον στη Πάτμο δεν υπάρχουν ΚΑΘΟΛΙΚΟΙ στο θρήσκευμα μόνιμοι κάτοικοι, προς τι η εμμονή του Πατριάρχη να τους παραχωρήσει ναό;  Κάποιος πρέπει να μας εξηγήσει ποιος του το ζήτησε και γιατί;  

2- Εφόσον ουδείς εμποδίζει τους φίλους μας Ρωμαιοκαθολικούς στο θρήσκευμα επισκέπτες  ή άλλους ετεροδόξους να ιδρύουν ναό δικό τους, σύμφωνα με το άρθρο 13 του Συντάγματος και ειδικότερα  να υποβάλουν αίτηση στο Υπουργείο Παιδείας σύμφωνα με το νόμο 4301/2014 για ίδρυση θρησκευτικής Κοινότητας ή Ευκτήριου Οίκου, ή να τελούν την λατρεία τους ελεύθερα σε δημόσιους, ιδιωτικούς ἤ άλλους χώρους, όπως κάνουν  μέχρι σήμερα, γιατί απαιτούν (αποκλειστικά) Ορθόδοξο εγκαινιασμένο ναό;  Δεν αντιλαμβάνονται ότι η δια μέσου του Πατριαρχείου απαίτηση  βάζει σε υποψίες τον καθένα μας ; 

3- Εφόσον ο νόμος 1155/1981 «Περί αναγνωρίσεως της Πάτμου ως Ιεράς νήσου»  είναι εκείνος που αξιώνει σεβασμό στην εκκλησιαστική Ορθόδοξη Παράδοση της Νήσου και δεν επιτρέπει την «ΑΛΛΟΙΩΣΗ» της, με την επίσημη παρουσία άλλων ετερόδοξων Ομολογιών στο νησί, γιατί θέλουν κάποιοι να γινόμαστε «ΕΜΕΙΣ» οι ίδιοι  παραβάτες του νόμου που προστατεύει το νησί μας;

4-       Αμφισβητείται από κάποιον, ότι η εκκλησιαστική μας παράδοση δεν επιτρέπει την καθοιονδήποτε μορφή παραχώρηση Ορθόδοξων Ιερών Ναών σε μη ορθοδόξους, διότι βεβηλώνεται ο χώρος ο οποίος έχει εγκαινιασθεί διά Ιερών Λειψάνων εντός δε αυτού έχουν τελεσθεί Ιερά Μυστήρια;   ΚΑΝΩΝ ΣΤ’ της εν Λαοδικεία..Συνόδου:«Περί..του μήσυγχωρεῖντοῖςαἱρετικοῖςεἰσιέναιεἰςτόνοἴκον τοῦ Θεοῦ, ἐπιμένοντας τῇ αἱρέσει».Ο διορισμός του παρόντος Κανόνος είναι, να μην έχουν την άδεια οι αιρετικοί όχι να λειτουργούν, αλλά ακόμη και να εμβαίνουν μέσα εις τον ναό του Θεού, τον υπό ορθοδόξων κρατούμενον, εάν επιμένουν εις την αίρεση και δεν θέλουν να επιστραφούν. Απορούμε επομένως και διερωτόμαστε, γιατί ο Πατριάρχης μας εμμένει σε μία αιρετική στάση, διότι περί τέτοιας πρόκειται;

5-  Αμφισβητείται από κάποιον, ότι είναι  Ιεροσυλία όταν  τελούν  αιρετικοί τα δικά τους «μυστήρια» πάνω σε ορθόδοξη Αγία Τράπεζα που έχει τελεσθεί  το ύψιστο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, ναι ή όχι;   Η εκκλησία μας  διδάσκει ότι τον αφιερωμένο στον ζώντα Θεό  ναό, δεν μπορεί κανείς ούτε Αρχιερεύς ούτε ιερεύς ούτε κανείς άλλος να τον παραχωρήσει για κάτι που δεν προορίσθηκε. Προορίσθηκε ΜΟΝΟ για την  λατρεία της Παναγίας Τριάδος, όπως δογμάτισαν οι Άγιοι Πατέρες και οι Οικουμενικές Σύνοδοι.

6- Δηλώνουμε στους Ρωμαιοκαθολικούς επισκέπτες μας, αλλά και σε κάθε ξένο επισκέπτη άλλης ομολογίας, ότι εμείς οι φιλόξενοι Πάτμιοι τους δεχόμαστε, τους αγαπάμε, όμως οφείλουν και αυτοί να σεβαστούν τις ιδιαίτερες θρησκευτικές μας παραδόσεις και συνήθειες  και ας γνωρίζουν ότι εκείνο που μας ενοχλεί είναι οι εκ του πονηρού Ουνιτικές και εκ του «πλαγίου ενέργειες» κύκλων του Βατικανού, για επίσημο Παπικό θύλακα και την ισότιμη χρήση του Ιερού Σπηλαίου της Αποκαλύψεως. 

7- Τέλος απορούμε που κάποιοι υψηλά ιστάμενοι  επώνυμοι θεματοφύλακες, αντί να προστατεύουν, απεμπολούν εν' ονόματι κάποιων πιθανών ανομολόγητων συμφερόντων τα εν «Πάτμω κρατούντα» Ιερά και Όσια και δεν σέβονται την ιερότητα και ιδιαιτερότητα του νησιού μας, δημιουργώντας «εκτροπές και αλλοιώσεις»,  με σκοπό να  διαφεντεύουν τη Πάτμο και τη Μονή,  αποβλέποντας στο χρήμα και στη χειραγώγηση όλων μας. 

     Ομοίως απορούμε και για κάποιους ντόπιους  που αν και οφείλουν να αντιδράσουν δεν το κάνουν,  δηλώνοντας ουδέτεροι ή «φιμωμένοι», από τη στιγμή μάλιστα  που οι ανωτέρω γνωρίζουν ότι  από  του Σχίσματος μέχρις σήμερα ΔΕΝ ΙΣΤΟΡΕΙΤΑΙ  καμία τέτοια μεταβίβαση ορθόδοξου ναού σε ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ, κάτι που ακόμα και οι κατακτητές μας σεβάστηκαν. Δεν καταλαβαίνουν ότι η παραχώρηση  αυτή θα δημιουργήσει Πανορθόδοξο  στρεβλό προηγούμενο;  

Για όλους αυτούς τους λόγους δηλώνουμε ότι  εμείς οι υπογράφοντες 30 συνιδρυτές του συλλόγου μας και πολλοί άλλοι που μας  ακολουθούν, θα παραμείνουμε πιστοί στις αξίες και στις Παραδόσεις που μας άφησαν οι Πατεράδες μας. Θα σταθούμε θεματοφύλακες, υπερασπιστές και ανύσταχτοι φρουροί των ιερών παραδόσεων μας και θα αντισταθούμε σε κάθε  απόπειρα καινοτομίας, παραποίησης, αλλοίωσης ή έκπτωσης από την Ορθόδοξη πίστη μας.

Πιστεύουμε με τα επιχειρήματά μας αυτά να πείσουμε  κάθε καλόπιστο αναγνώστη, για τους λόγους που ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ κάθε προοπτική παραχώρησης εγκαινιασμένου Ορθόδοξου ναού σε Ετεροδόξους. Καλούμε κάθε Ορθόδοξο Πάτμιο να συμπαραταχθεί με την απόφασή μας , να εγγραφή στο Σύλλογό μας ως μέλος και σας περιμένουμε στις 4 Μαΐου 2016 ημέρα Τετάρτη του Πάσχα και ώρα 18.00 στο Ξενοδοχείο Σκάλα,  σε μια γενικότερη ενημερωτική ημερίδα για τους σκοπούς και τους στόχους μας.  

             ​             Οι υπογράφοντες μέλη της προσωρινής διοικούσας επιτροπής

       

               ​  Κωνσταντίνος Βουτζουλίδης                   Ιάκωβος Κουτλάκης

              ​  Αθανάσιος Ελισσαίου                               Γεώργιος Καμίτσης     

              ​  Λευτέρης Κοκκώνης                                    Γεώργιος  Κάππος  
                           
                           Σώζων Βοργιάς

Προς

την Ιερά Σύνοδο

της Εκκλησίας της Ελλάδος

Ι. Γενναδίου 14

11521 Αθήνα

Μακαριώτατε Άγιε Πρόεδρε,

Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς,

[….]

Ως συνειδητά μέλη της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, σας απευθύνουμε κραυγή αγωνίας και αγανάκτησης, όσον αφορά την προετοιμαζόμενη Αγία και Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδο.

Η αγωνία μας αυτή πηγάζει κυρίως, από τη μελέτη του πέμπτου κειμένου της Ε’ Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως της Γενεύης με τίτλο: « ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΚΟΣΜΟ ». Θεωρούμε λοιπόν αυτό το κείμενο, ως το πιο κρίσιμο και βαρυσήμαντο.

Διαβάζοντας λοιπόν αυτό το κείμενο προσεκτικά, αντιλαμβανόμαστε πόσο πονηρό και επικίνδυνο είναι, αφού συνδυάζει, αλλού πατερικές θέσεις και ορθόδοξη εκκλησιολογία και αλλού αιρετική εκκλησιολογία και μεταπατερική θεολογία. Για παράδειγμα το άρθρο 6, που αναγνωρίζει την ύπαρξη κι άλλων «Εκκλησιών». Είναι φανερό ότι οι συντάκτες αυτού του κειμένου προσπαθούν τεχνηέντως να μας μπερδέψουν.

Η επικεφαλίδα, « προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον » άλλαξε σε, « ύπαρξιν άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών » και έτσι παρουσιάζεται και γίνεται αποδεκτή – με καμουφλαρισμένο και έμμεσο τρόπο – η αιρετική « θεωρία των Κλάδων ». Στο ίδιο άρθρο 6 αναφέρεται, πως η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ως «αντικειμενικόν σκοπόν την προλείανσιν της οδού της οδηγούσης προς την ενότητα».

Ποια ενότητα όμως; Αυτήν που αφορά το πλανηθέν μέλος που επανέρχεται στην ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ Εκκλησία ή γίνεται λόγος για την αιρετική εκκλησιολογία περί «διηρημένης Εκκλησίας»; ¨Όμως οι άγιες Σύνοδοι κι οι άγιοι όλων των αιώνων, αναφέρονται σε ΜΙΑ μόνο Εκκλησία που σώζει: την Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία.

Δόλιο επίσης άρθρο, είναι και το 12. Εμμέσως πλην σαφώς, απορρίπτεται η Ορθόδοξος Εκκλησία ως η ΜΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ και εξισώνεται με τις ΑΙΡΕΣΕΙΣ, και ότι κι αυτή ακόμα, ψάχνει να βρει, μέσω των θεολογικών διαλόγων την ορθή πίστη. Αλλά αφού εξισώνεται η Ορθόδοξη Εκκλησία με τις αιρετικές και δεν έχουμε με αυτές διαφορά πίστεως, τότε σε τι αποσκοπούν αυτοί οι περιβόητοι και αιώνιοι διάλογοι;

Επίσης το άρθρο 20, διακρίνεται από επιτηδευμένη ασάφεια και σύγχυση, καθώς ουσιαστικά υιοθετείται η λεγόμενη « βαπτισματική θεολογία » σε αντίθεση και σε ανατροπή σχεδόν της όλης Ορθόδοξης θεολογίας.

Κλείνουμε με μια θλιβερή διαπίστωση, όσον αφορά το άρθρο 22. Με αυτό το άρθρο, θα θεωρείται « καταδικαστέος » όποιος θα επιδιώκει να ζει « επόμενος τοις αγίοις Πατράσι » και όποιος θα μείνει σταθερός στην Πατερική διδασκαλία, θα θεωρείται ότι διασπά την ενότητα της Εκκλησίας!

Όμως η διατήρηση της Ορθοδόξου Πίστεως, δεν διασφαλίζεται μόνον δια του συνοδικού συστήματος, όπως ισχυρίζεται ο συντάκτης αυτού του άρθρου, αλλά και μέσω του πιστού λαού.

Η Σύνοδος Επισκόπων είναι βεβαίως μια έκφραση καθολικότητας, αλλά έσχατος κριτής περί των θεμάτων της Πίστεως είναι η αγρυπνούσα συνείδησις, του σώματος της Εκκλησίας, δηλαδή του ευσεβούς λαού, όπως τονίζεται και στην κοινή διακήρυξη των 4 Πατριαρχών της Ανατολής, το 1848.

Επίσης, ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής δεν αναφέρει πως ο καθένας από μας είναι « εν σμικρώ Εκκλησία »; Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο καθένας μας, πρέπει να είναι φύλακας των Ορθοδόξων δογμάτων. Επίσης, ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, τονίζει την υποχρέωση ακόμη και του πιο τελευταίου και απλοϊκού πιστού στα θέματα της διαφύλαξης της Ορθοδόξου Πίστεως.

Είναι οφθαλμοφανές, πως μέσα από αυτό το κείμενο, στρώνεται ο δρόμος για την επέκταση και νομιμοποίηση του Οικουμενισμού. Η διγλωσσία και ασάφεια του κειμένου λοιπόν, θυμίζουν τα λόγια του μακαριστού π. Αθανασίου Μυτιληναίου, ο οποίος έλεγε για τον Οικουμενισμό, πως «πρόκειται για ένα ανακάτωμα, ένα τσουβάλιασμα της αλήθειας με το ψεύδος, δηλαδή και το ένα και το άλλο».

Πουθενά στο κείμενο δε γίνεται λόγος για αιρέσεις ή για επιστροφή των αιρετικών στην ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ Εκκλησία. Πουθενά δεν γίνεται οριοθέτηση της ορθοδόξου διδασκαλίας έναντι των πλανών. Πουθενά δεν γίνεται λόγος για ενότητα στην ορθή πίστη, για ενότητα στην Εκκλησία του Χριστού, αλλά μόνο για ενότητα «Εκκλησιών». Γι’ αυτό είπαμε στην αρχή, πως πρόκειται για ένα πονηρό και επικίνδυνο κείμενο.

Για να είναι μια Σύνοδος όμως,όντως Αγιοπνευματική και Ορθόδοξη, πρεπει οι αποάσεις της να στηρίζονται στην Ορθόδοξη Παρακαταθήκη και να είναι εν τέλει, «επόμενη τοις αγίοις πατράσι »και συμπορευόμενη με τα ορίσματα όλων των προγενεστέρων Συνόδων.

Σε διαφορετική περίπτωση, θα έχουμε μία ΛΗΣΤΡΙΚΗ ΨΕΥΤΟΣΥΝΟΔΟ, την οποία θα καταγγείλουμε στον ευσεβή λαό.

Μετά βαθυτάτου σεβασμού.

Συντονιστική Επιτροπή Ορθοδόξων Πολιτών

Ημαθίας – Πτολεμαΐδος

Ξανά ο Πάπας σπίτι μας; Και εμείς τι κάνουμε;

".. Ο πάπας έρχεται στην Ελλάδα με πρόσχημα το προσφυγικό ζήτημα. Άλλα επιζητεί ο Ποντίφηξ, άλλα θέλει το Βατικανό και μάλιστα εν όψει της Πανορθόδοξης Συνόδου. Εμείς τι κάνουμε.  Χρυσή ευκαιρία παρουσιάζεται λίγους μόνο μήνες πριν την έναρξη των εργασιών στην Κρήτη, πατώντας πόδι στην Ορθόδοξη Ελλάδα, πατά σιγά σιγά και έδαφος στις συνειδήσεις μας .."

Γράφει η Σοφία Τσέκου, καθηγήτρια

                                                 

      Έχω ημέρες που το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι, απορώ και εξίσταμαι, προβληματίζομαι, παπαγαλίζω το γνωστό και πολυφορεμένο «έχουσι γνώσι οι φύλακες», δεν μιλώ, σωπαίνω... αλλά να που πλέον μου βγαίνει: Τι γίνεται   με τους «φύλακες»; Έχουν γνώση τέλος πάντων; Τί φυλάσσουν και πώς; και κυρίως από ποιους;

         Έρχεται ο Πάπας στην χώρα μας (και πάλι), γιατί; Τον πήρε ο πόνος για τους αναξιοπαθούντες  πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο; Έρχεται μαζί με τηλεοπτικά συνεργεία για να τους πλύνει ταπεινά τα πόδια προσθέτοντας πόντους στην φιλοχριστιανική πολιτική του; Μετά την Αντζελίνα Τζολί ,την Βανέσα Ρεντγκρέιβ και λοιπούς αστέρες του Χόλυγουντ καταφθάνει  ως μέγας εκφραστής της φιλάνθρωπης χριστιανικής Ευρώπης για να δώσει φιλί ζωής ;... ή το φίλημα του Ιούδα.

Και καλά, ο Πάπας Φραγκίσκος  ως αρχηγός του Κράτους του Βατικανού πράττει τα δέοντα, γνωρίζοντας, αυτό που αιώνες τώρα προσπαθούν οι προκάτοχοί του , να εκφράζουν και να επιβάλλουν εμπράκτως, δηλαδή, τον διακαή τους πόθο να πατήσουν το «ιερόν πασουμάκι» τους στην καθ΄ ημάς Ανατολή... με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Εμείς τι κάνουμε...

Εξαιρετική συγκυρία και τούτη για τους εξ Εσπερίας φιλάδελφους και φιλάνθρωπους χριστιανούς οφιτσιούχους. Ευκαιρία, μέσα από την διάχυτη αγαπολογία και την αγαπητική σχέση, που μπροστά στον ανθρώπινο πόνο γίνεται ακόμα πιο επιτακτική και όλοι μας  πιο συναισθηματικοί, να εδραιώνεται στην πράξη ο λεγόμενος λαϊκός Οικουμενισμός. Εμείς τι κάνουμε.....

        Ο πάπας έρχεται στην Ελλάδα με πρόσχημα το προσφυγικό ζήτημα. Άλλα επιζητεί ο Ποντίφηξ, άλλα θέλει το Βατικανό και μάλιστα εν όψει της Πανορθόδοξης Συνόδου. Εμείς τι κάνουμε.  Χρυσή ευκαιρία παρουσιάζεται λίγους μόνο μήνες πριν την έναρξη των εργασιών στην Κρήτη, πατώντας πόδι στην Ορθόδοξη Ελλάδα, πατά σιγά σιγά και έδαφος στις συνειδήσεις μας. Με άλλα λόγια, μας συνηθίζει και τον συνηθίζουμε να γυροφέρνει σπίτι μας. Άλλωστε, τι αδελφός και μάλιστα Θεοφιλέστατος και Παναγιότατος  είναι!!! Έτσι δεν τον αποκαλούν, όταν παραβρίσκεται στο φωτεινό Φανάρι της Κωνσταντινούπολης;  Ο Πάπας πράττει τα από αιώνων αναμενόμενα πρακτέα.

     Να μην θίξω τώρα το κατανυκτικό κλίμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που παραμονές του Πάσχα, αντί των πνευματικών αναβάσεων των ημερών, έχουμε την παπική κάθοδο στα καθ΄ημάς... Εμείς τι κάνουμε...

       Από την άλλη, πώς μπορείς, να μην συνδέσεις  την χρονική συγκυρία της επίσκεψης του Πάπα με την εξέλιξη της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας για τους πρόσφυγες, όπως και με  τα άνομα, σκοτεινά και αδρώς χρηματοδοτούμενα σχέδια του Τ. Σόρρος για το δημογραφικό, αλλά πρωτίστως πολιτιστικό μέλλον της Γηραιάς Ηπείρου;

     Όλα αυτά βέβαια έχουν πολλές γεωπολιτικές και εθνικές προσεγγίσεις που όμως δεν απομειώνουν  καθόλου τις ευρύτερες πνευματικές και θρησκευτικές ανησυχίες.

     Αναρωτιέμαι, πότε ο παπισμός βοήθησε την πατρίδα μου; Πότε νοιάστηκε για το δράμα του λαού μου; Και δεν θα το πιάσω το θέμα από τη Βασιλίδα Πόλη και την άλωσή της... Θα μείνω στα πολύ πρόσφατα ,τα οποία ζουν άνθρωποι και τα θυμούνται...

       Όταν οι Τούρκοι έσφαζαν τους Ποντίους και ξεκοίλιαζαν μάνες και παιδιά στην Γενοκτονία των ορθοδόξων Ποντίων και χριστιανών Αρμενίων το 1920, πού ήταν τότε οι εν Χριστώ αδελφοί μας Παπικοί να σκουπίσουν τα αίματα;

     Όταν θαλασσοδέρνονταν στα νερά του Αιγαίου οι πρόσφυγες της Μ. Ασίας το 1922  και ξέπνοοι στοιβάζονταν ο ένας πάνω στον άλλο σε μια Ελλάδα εξαντλημένη από τους συνεχείς πολέμους, πού ήταν η ευαίσθητη και...  «αγαπολογούσα» Δυτική θρησκευτική εκπροσώπηση;  

      Αλλά και αργότερα, το 1955, όταν οι εναπομείναντες Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη βίωναν έναν άδικο και άγριο διωγμό από τις τουρκικές αρχές, και πάλι οι  ταγοί της Παπικής Διοίκησης απουσίαζαν...

Δεν ήταν βλέπετε τότε, οι εκριζωμένοι από τις εστίες τους, χειραγωγούμενες μάζες και προωθούμενες με πακτωλούς χρημάτων από ΜΚΟ για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ούτε καν είχαν την επιλογή να επιλέξουν πού θα ήθελαν να εγκατασταθούν, οπότε δεν υπήρχε ενδιαφέρον ή ανησυχία για την τύχη τους, ούτε βεβαίως κίνδυνος για την μακαριότητα της Βατικάνειας ηρεμίας.

     Να μην αναφερθώ σε άλλα γεγονότα, όπως εκείνα κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, σχετικά με την σφαγή των Σέρβων της Σλοβενίας, Κροατίας, Βοσνίας και Κράινα από τους Ουστάσι , αγαπημένα τέκνα  του Βατικανού ή αλλιώς ναζιστικὰ τάγματα των Κροατών  του ναζὶ Προέδρου Άντε Πάβελιτς. Τα διαβόητα αυτά τάγματα σφαγής  ξεπάστρεψαν με  την εντολή και τις ευχές  του Πάπα Πίου 12^ου  800.000 Σέρβων και χιλιάδες Εβραίων  στα  στρατόπεδα συγκεντρώσεως Γιασένοβατς.

Και ναι,  τον εγκέφαλο της οργάνωσης των σφαγών αυτών,  τον παπικὸ Αρχιεπίσκοπο του Ζάγκρεμπ Αλόιζιγιε Στέπινατς, το Βατικανό τον έχει ανακηρύξει άγιο!!! Αν είναι δυνατόν!

     Πώς άραγε, διερωτώμαι, εννοείται για τον Πάπα η αγάπη προς τους  χριστιανούς και δη τους Ορθόδοξους; Με την Ουνία και την συνεχή παρείσφρηση ύπουλα και πισώπλατα  στην καθαρότητα των Αγιοπατερικώς εδραιωμένων Ορθοδόξων δογμάτων; Μας αγαπά πολύ ο Πάπας  και θέλει να του αναγνωρίσουμε το «αλάθητο» και το «πρωτείο» του... για να μας αγαπήσει ακόμα περισσότερο; Δήλωση αγάπης  είναι, ενώ εμμένει σε κακοδοξίες, να τον αναγνωρίσουμε ως Προκαθήμενο της αδελφής Εκκλησίας, που χωρίς αυτή δεν μπορούμε να ζήσουμε και να τον επευφημούμε, φωνάζοντας του ρυθμικά «Δοξασμένος να’ σαι»;

Φτάνει, μπούχτησα από τέτοια και τόση αγάπη... 
Και εδώ ακριβώς προκύπτει ακόμα πιο πιεστικό το ερώτημα: εμείς τι κάνουμε;

      Καθ΄ όλα άξιοι και σεβαστοί Μητροπολίτες  (λίγοι, είναι η αλήθεια...) έχουν κατά καιρούς καυτηριάσει και ελέγξει πολιτικές και πρακτικές  της Διοίκούσας Εκκλησίας πάνω στο  γενικότερο θέμα των σχέσεων  με τους Παπικούς, πάντα εντός των ορίων που θέτει η Ιερά Παράδοσή μας στην επαφή μαζί τους.

    Γνωρίζουν άπαντες οι θρησκευτικοί ταγοί μας την ευαισθησία του πληρώματος της Εκκλησίας πάνω σε θέματα Πίστεως και Αληθείας. Η χριστιανική ορθόδοξη αυτοσυνειδησία των Ελλήνων πλήττεται με την πρόσκληση των σεπτών μας Ιεραρχών στον Πάπα Φραγκίσκο.

Αιτιολόγηση της αποφάσεως αυτής υπάρχει; Ή μήπως επιβάλλεται και σε αυτή την περίπτωση το «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις και υπήκετε..»

       Θα μου πείτε, ότι τον κάλεσε ο ανώτατος αρχηγός της Ελληνικής Δημοκρατίας, ο ίδιος ο Πρόεδρό της. Ωραιότατα. Η σεβαστή  Ιεραρχία γιατί έσπευσε σύσσωμη, αφ΄ενός να συνηγορήσει στην πρόσκληση που κεντρίζει συνειδήσεις  και αφ΄ετέρου να παραστεί μετά φανών και λαμπάδων (υποθέτω και με τον σταυρό στο στήθος) ο Αρχιεπίσκοπος;

Μα δεν γίνεται αντιληπτό από τους θρησκευτικούς προεστώτες μας ότι σκανδαλίζονται οι ορθόδοξοι;

Γιατί δεν ομιλούν μετά θάρρους και παρρησίας στο ποίμνιό τους, όταν μάλιστα είναι γνώστες των αντιδράσεων που υπάρχουν στον ορθόδοξο χριστιανικό κόσμο από την επίσκεψη αυτή;

        Δεν πρέπει να γνωρίζει το κάθε λογικό πρόβατο την ξεκάθαρη θέση του ποιμένα του και αν κινδυνεύει από λύκους προβατόσχημους ή μη; Εκτός ελαχίστων, οι ποιμενάρχες μας τηρούν «σιγή ασυρμάτου» και φαίνεται να σύρονται, δυστυχώς,  πίσω από πολιτικές και πρακτικές ξένες ως προς την αρχιερατική τους ιδιότητα και την Παράδοση των Αγίων Πατέρων .

         Απορώ, πώς ακόμα δεν έχει εκφραστεί ο Μητροπολίτης στην Μυτιλήνη, όπου στα χώματα της Λέσβου θα πατήσει το «Ιερό παπικό παντοφλάκι», στα ίδια εκείνα χώματα που μαρτύρησε ο Άγιος Ραφαήλ, ο οποίος κατά την διάρκεια της αγίας  βιωτής του ως Πρωτοσύγκελος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ένθερμα και έμπρακτα αντέδρασε στις ενωτικές  κινήσεις  με τον Πάπα που γίνονταν υπό τον φόβο των Οθωμανών. Τί θα πούμε δηλαδή, ότι παραβίασε ο Άγιος  το «πείθεσθε τοις ηγουμένοις και υπήκετε..».

       Πολλοί ίσως υποστηρίζουν την άποψη ότι  «Αυτοί», οι ποιμένες δηλαδή, ξέρουν και ασκούν θρησκευτική διπλωματία έχοντας όλα τα κομματάκια ενός πολυσύνθετου παζλ που εμείς δεν έχουμε.

     Δεν μου λέει κάτι αυτό και δεν με πείθει. Από πότε το ομολογιακό φρόνημα συνδέεται με την διπλωματία; Ποιοί  Ιεροί Πατέρες ακολούθησαν την θρησκευτική διπλωματία και επιστράτευσαν την θεολογία στην υπηρεσία της στρατηγικής; Τί  απαντούν οι Δεσπότες μας στο ερώτημα που ψελλίζει το ποίμνιο: «Θα τα βρούμε όπως και όπως με τους Παπικούς από φόβο για το Ισλάμ;»

      Τα πράγματα δεν είναι εύκολα, αλλά έχουν ξανασυμβεί. Το φράγκικο φακιόλι και το τούρκικο σκουφί δίχασε...και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η ευθύνη μας τώρα είναι μεγαλύτερη. Και γι΄ αυτό οφείλουμε να γνωρίζουμε για να έχουμε ξεκάθαρη θέση και να πάρουμε καθαρές αποφάσεις, εάν χρειαστεί. Η άγνοια οδηγεί σε ύπνωση και αυτή σε τέλμα. Καθήκον των Ιεραρχών μας είναι η καλλιέργεια της εναργούς ορθοδοξίας και ορθοπραξίας όλων ημών των της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

         Δεν είναι πολιτική, και μάλιστα με την στενώς εννοούμενη έννοια, η αρχιερωσύνη. Τον Δεσπότη μου δεν τον ψηφίζω, δεν τον επιλέγω μέσω πολιτικών εκλογών. Είναι ή λαοπρόβλητος ή Θεοπρόβλητος ή και τα δύο... ή τίποτα από τα δύο. Θέλω να ξέρω λοιπόν την στάση του σε όλα τα θέματα που άπτονται σωτηριολογικής προσέγγισης .

       Και όταν ο Πάπας της Ρώμης έρχεται, ξαναέρχεται, προσκαλείται μονίμως από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, εναγκαλίζεται, χειροφιλείται, και  φευ! συμπροσεύχεται με Ορθόδοξους Ποιμενάρχες, θέλω να έχω την δεδηλωμένη τοποθέτηση του Πνευματικού μας Πατέρα, πολλώ δε μάλλον όταν το Συνοδικό πνεύμα που παραδοσιακά πρυτανεύει στις αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου, φαίνεται να έρχεται σε αντίφαση, όχι μόνο με κάποιους Ιεράρχες, που παλικαρίσια αντιδρούν στα όσα περίεργα  γίνονται και στα όσα παραδόξως δεν γίνονται, αλλά και με τους ίδιους τους πιστούς, οι οποίοι ελεύθερα σκεπτόμενοι με τα ορθόδοξα υγιή κριτήρια, που αγωνίζονται να έχουν, είναι σε θέση να διακρίνουν πού, πότε και γιατί δεν εφαρμόζεται η κακή υπακοή, αλλά η αγία ανυπακοή.

 Αδιάκριτη υπακοή σε θέματα Πίστεως δεν υπάρχει. Και αυτό οι Ποιμένες μας το γνωρίζουν.

Ας ελπίσουμε ότι, η ανεπιθύμητη επίσκεψη του Πάπα στην Ελλάδα με τα όσα αφανή αφανώς κομίζει, τουλάχιστον δεν συνεχίζει να μας κοιμίζει.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ:ΚΑΤΑΝΥΞΙΣ

Ένα σχόλιο του π. Σεραφείμ σχετικό με την εισήγηση Πάτμιου Δημοτικού Συμβούλου για τη χρήση του Πάτμιου Πνευματικού Κέντρου.

Από πότε κ. Ευγενικέ η Πάτμος έγινε πανθρησκειακός προορισμός; Με την έννοια τουλάχιστον που χρησιμοποιείτε τον όρο. Οι θέσεις σας αυτές μπορεί να έχουν σημείο αναφοράς το οικονομικό κέρδος αλλά δεν δικαιούσθε ούτε εσείς ούτε κανείς άλλος να αγνοείτε την μοναδικότητα της Πάτμου ως ΙΕΡΑΣ ΝΗΣΟΥ. Και όταν λέμε ΙΕΡΑ ΝΗΣΟ δεν εννοούμε μία κάποια πανθρησκειακή ιερότητα που θα επιτρέπει στο κάθε δόγμα κάθε θρησκεία να πραγματοποιεί θρησκευτικές τελετές αλλά ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΙΕΡΑ ΝΗΣΟΣ μια ιδιαιτερότητα την οποία οφείλουμε από κοινού όλοι οι παράγοντες να προστατεύσουμε και να ενισχύσουμε και όχι να θυσιάσουμε έτσι χλιαρά στο βωμό του χρήματος. Αυτή η ιδιαιτερότητα έκανε γνωστή την Πάτμο στα πέρατα της γης, αυτή και μόνο αυτή είναι ο εγγυητής για την περαιτέρω ανάπτυξη της. ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ!!